Gdy zerknął na nią, spojrzenie Nanami jeszcze bardziej go zdominowało. Jak ona to zrobiła?! Była przy tym jednocześnie taka radosna, i taka bezpośrednio piękna... poczuł się, jakby rzuciła na niego jakiś urok, zaklęcie nie mijające szybko. Zapatrzył się w Nanami, nie mogąc oderwać od niej swego skrępowanego spojrzenia.
I w ten sposób oboje rozmyślali nad dawnymi czasami. Cisza. Ile może trwać?

Chłopak w ten sposób szybko się przebudził. Zrobił się jeszcze bardziej czerwony niż przy takiej-jak-Bóg-stworzył Hisashi. NAnami była naprawdę blisko i bardzo go to zszokowało. Nie wiedział, gdzie patrzeć ani co robić. Odkaszlnął.
- N - Nie, ja... ja tylko... zamyśliłem się. Wybacz.
Zerknął na nią. Była tak blisko... widział dokładnie całą jej twarz. Od czubka włosów po ładnie wymodelowany podbródek.
Yoru odsunął się nieco na szafkę Nanami, aby przypatrzeć im się z wysoka.

Oj. Nanami trafiła na bardzo, baaardzo wrażliwy punkt Ikuto. Włosy. Dotyk. Na dodatek jej dotyk. Jej dotyk, za którym tak bardzo tęsknił, a który tak bardzo koił jego często zszargane różnymi rzeczami zmysły. To go uspokajało, miało ogromną siłę rażenia.
- W - Wcale nie... - odparł cicho. Pod wpływem jej dotyku zamknął oczy, wpół świadomie przysuwając głowę do jej dłoni. Zupełnie jak kot, który miał ochotę na dawkę pieszczot.
Naprawdę dawno tego nie czuł.

No to Ikuto wpadł jak śliwka w kompot. On po prostu nie myślał teraz o niczym innym. Po prostu musiał zostać na swoim miejscu, przybliżyć się do niej, coraz bliżej i bliżej, aż się stykał z nią ciałem, aż mogła go tak swobodnie rozpieszczać, jak tylko chciała. Ikuto po pewnym czasie zaczął pomrukiwać, spragniony tej pieszczoty jakby od dawna nic nie pił.
- Jeszcze... - poprosił cichutko między pomrukiwaniem.

Ikuto oddychał głęboko, mrucząc coraz to głębszym tonem głosu. Brzmiało to w jego wykonaniu zupełnie jak mały koncert. Chciał bardzo długo rozkoszować się tym dotykiem, jednak poczuł, że Nanami zaczyna wycofywać dłonie z jego głowy. Powoli wracał do rzeczywistości. Po pewnym czasie uświadomił sobie, jak bardzo nietypowo zachował się w tym momencie. Głupio mu jednak było ruszyć się w tym momencie.
Jeszcze miała dłonie na jego głowie...

Ikuto w tym momencie był tak zajęty jej dotykiem, że, gdy zabrała dłonie, jego głowa upuściła się i wylądowała prosto pod jej dłońmi, na jej kolanach. Przez pierwszą chwilę nie wiedział, co zrobić, ale po drugiej skulił się co nieco i przymknął oczka.
- Wygodnie - uznał.

Ikuto znów zaczął mruczeć. Chwila nie minęła, a on znów czuł się jak w niebie. Cieszył się niezmiernie z takiego obrotu sprawy. Miał nadizeję, że potrwa to jeszcze bardzo, bardzo długo.
- Jak wygodnie... - szepnął w stanie dotykowego upojenia.

Ikuto uchylił powieki, próbując znaleźć odpowiedź na to pytanie. Dziś nie była ona jedna i konkretna, musiał to jakoś w sobie pozbierać. Zawsze mówił sobie, że to po prostu takie kocie instynkty. Czy coś jeszcze się za tym kryje? Nie miał pojęcia.
- Gdy byliśmy w gimnazjum, często mi tak robiłaś. Strasznie to lubiłem - przyznał się. Oparł się bardziej o jej brzuszek z uśmiechem na twarzy.
- Gdy wyjechałaś, kota nie miał kto podrapać za uszkiem, ani pogłaskać.