"A więc to tutaj Nanami mieszka, nyan..." chara rozejrzał się dokładnie po pokoju, gdy już do niego trafili. Zapamiętał zarówno numer pokoju, jak i większość drogi pokonanej przez Nanami i jej przyjaciółki. Musiał przyznać, że pokój był czysty, zadbany i niczego sobie. Mimo że nie miała współlokatorki i mieszkała w małej przestrzeni, podobało mu się to. Jak niewiele ludziom trzeba do życia.
"Muszę pędzić do Ikuto, nya" chara rozejrzał się, znalazł szparkę w oknie prowadzącym na mały balkonik i poleciał szukać z powrotem swojego właściciela. Im szybciej trafi do Nanami, tym lepiej. Najwidoczniej Yoru zepsuł jej nastrój, przez co zaczął trochę żałować swoich czynów. [zt]

- To tutaj?
- Tak, to jej pokój od internatu, nyan - odparło stworzonko. Ikuto przykleił nos do szyby, zasłaniając się zasłoną. Całe szczęście, że nikt w okolicy ich nie widział. Przynajmniej nikogo nie słyszał, ani nie wyczuwał. Doszedł do wniosku, że Nanami nie było w pokoju. To była doskonała okazja. Z pomocą Yoru wszedł przez balkon do jej pokoju. Rozejrzał się, następnie wyjął zaplanowany dla Nanami prezent. Przeglądając jej szafę doszedł do wniosku, że mniejsza jednak będzie lepsza. Ułożył ją zgrabnie na jej łóżku. Rozmiar większy położył, złożony w kosteczkę, tuż obok. Znalazł jakąkolwiek kartkę oraz długopis i napisał na niej tak:

"Przepraszam za Yoru w sklepie. Strasznie się za Tobą stęsknił, tak samo jak ja.
Mam nadzieję, że sukienka wynagrodzi krzywdę. Jeśli ten rozmiar nie będzie pasował, dokupiłem jeden większy.
Pasuje do Twoich włosów. Chciałbym Cię w niej zobaczyć."

- Jak mam się podpisać? - zerknął na Yoru.
- Jakkolwiek. Ja zrobię tak, nya! - Yoru przyłożył brudną, kocią łapkę do kartki, na której zostawił swój odcisk.
- Chyba wystarczy - uśmiechnął się. Mimo że powinien już isć, był zamyślony. Dawno nie widział Nanami z tak bliska. Martwił się o nią, chciał dowiedzieć się wszystkiego o jej dzisiejszym życiu, w którym bardzo długo go nie było. Westchnął cicho.
Czemu tak posmutniał?

Chłopak zerknął na nią, i od razu przebudził się do rzeczywistości. Poczuł się niczym włamywacz przyłapany na gorącym uczynku. Co prawda to prawda: włamał się, bo nie wszedł drzwiami, tylko oknem. Czego się jednak nie robi dla dobrego celu? Gdyby to była Nanami, nie miałaby mu tego za złe. Choć pewnie krzyknęłaby w podobny sposób. Pamiętał tą dziewczynę jeszcze ze sklepu, co go trochę uspokoiło, ale tylko trochę.
Podczas gdy Yoru zamknął szafę Nanami, Ikuto uśmiechnął się do Camille na ten swój tajemniczy, przezorny sposób. Następnie przyłożył palec do ust. W tym połączeniu wyglądał naprawdę tajemniczo, dla każdej dziewczyny w odległości kilku metrów.
- Już mnie nie ma.
Na szczęście był blisko balkonu: mógł spokojnie przejść się kilka kroków i skoczyć w dół. Nikt go więcej nie zauważył. Pod balkonem Nanami było rozłożyste, ogromne drzewo, w którego liściach mógł się swobodnie schować, zwłaszcza latem. A że zaraz obok były kolejne drzewa, mógł się w dalszych schować, nie wzbudzając podejrzeń. Yoru zaraz do niego dołączył i zabrał z niego chara change.
- Ale ta baba piskliwa, nyan! - chara przetarł sobie uszy, jakby zostały skrzywdzone przez jeden dźwięk.
- Idź patrzeć, co będzie dalej. Ja tu poczekam - Ikuto rozłożył się na grubej gałęzi. Nie było go widać z żadnej perspektywy: ani z balkonu, ani z dołu.
- Muszę, nya...?
W odpowiedzi dostał pstryczka w nos. Yoru nie musiał zadawać dalszych pytań: wrócił do pokoju Nanami. Usiadł na szafie, wpatrując się w przerażoną Camille.
"Nie wiedziałem, że Ikuto potrafi tak przestraszyć człowieka, nyan."

Chłopak uśmiechnął się lekko, obserwując dziewczynę na balkonie. Rady był, że zapewne niedługo Nanami o wszystkim się dowie. Słyszał, jak się darła do telefonu. Tylko dziewczyny potrafią tak szybko sobie przekazywać informacje.
"Ciekawe, jak Nanami zareaguje..."

Ikuto obejrzał się w stronę Nanami, jednak nie wysunął się ani odrobinę. Tylko czekał na jej reakcję, ale nie spodziewał się aż takiej. Zawsze myślał, że Nanami za nim nie tęskni, skoro nie daje znaku życia. Co prawda to on powinien zagadać pierwszy, ale nie odważył się na to. Nie chciał niczego zniszczyć w jej życiu. Czy to oznaczało, że mogą się spotkać? Choć na trochę, sam na sam? W chłopaku zajaśniała iskra nadziei. Obudziła się w nim jeszcze mocniej niż przedtem ta wewnętrzna tęsknota.
Yoru uśmiechnął się szeroko, widząc jakie zamieszanie wywołało to wszystko, choć w bardzo pozytywnym sensie. Już nie mógł się doczekać, gdy wszystko zacznie kierować się na właściwy tor.
"Przymierz ją, przymierz teraz, nya...!" Yoru przyłożył łapki do twarzy.

Toru aż klasnął w łapki z zachwytu. Ikuto miał naprawdę dobry gust jeśli chodzi o ubieranie kobiet i trzeba było mu to przyznać. Obleciał Nanami dookoła, a jego oczka śmiały się w zachwycie. Może powinien dopiąć jej tę sukienkę? Może jednak nie powinien? Wtedy zdradzi, że tu jest, a to by oznaczało, że Ikuto jeszcze tu jest i na niego czeka. Sam nie miał pojęcia, czy Ikuto powinien teraz wpaść, czy spotkać się z Nanami później. Z jednej strony to dobra okazja, bo ta cała Camille sobie już poszła, z drugiej na Ikuto czeka Hisashi.
A nigdy nie wiadomo czy Hisashi nie wpadnie w jakieś kłopoty.

- Ikuto~! - Yoru uśmiechnął się wesoło przylepiając się do jego policzka.
- Jak było? - zapytał chłopak, kierując swe spojrzenie w stronę balkonu.
- Naprawdę świetnie wygląda w tej sukience, nya! I, i była bardzo zaskoczona, ale chyba jest zadowolona... i chyba chciałaby Cię zobaczyć. Nya... - widząc tak zamyśloną minę właściciela doszedł do wniosku, że Ikuto nad tym myśli, odkąd byli w sklepie, a nie od kilku minut. Po kilku minutach Ikuto wstał, przemieścił się z jednego drzewa na drugie, trzecie, czwarte. Im bliżej był balkonu, tym bardziej się denerwował. Upewniając się, że nikt go nie widzi, wskoczył cicho na balkon. Chowając się za zasłoną, obserwował Nanami, tak pięknie ubraną w tym momencie.
"Naprawdę pięknie wygląda..." pomyślał. Mimo opanowania jego nogi zrobiły się jak z waty. Chciał podejść, ale jakoś... nie potrafił.

Ikuto wyjrzał nieco bardziej zza zasłonki, aby lepiej na nią spojrzeć od tyłu. Widać było, że zapięcie sprawiało jej problem i bez pomocy się nie obędzie.
"Gdybym tylko mógł dopiąć ten zamek..." pomyślał. W sumie mógł. Tylko jego nogi coś odmawiały posłuszeństwa. Camilli na szczęście już nie było, więc nawet jeśli to zrobi, nikt inny nie powie, że tu był i widział się z Nanami. Sam nie wiedział, czemu traktuje to tak poważnie. Może przez uczucia, jakimi nie przestał obdarzać Nanami?
"Raz kozie śmierć" odetchnął głęboko. Nanami stała tyłem do niego i to była idealna okazja. Jego kroków nie było słychać, a twarzy nie widać. Podszedł do niej tymi cichymi kroczkami i powoli dopiął zamek od sukienki.
- Teraz jest idealnie - wyszeptał. Nie lubił zakłócać panującej ciszy. Bardzo lubił ciszę, a teraz wzbudzała w powietrzu odrobinę tajemniczy nastrój.