Zerknął na Nanami. Co by tu powiedzieć...? Co u niego?
"Wiesz, nie jest źle. Mieszkam sobie w bogatym paryskim hotelu z dziewczyną, która chętnie chodziłaby wszędzie nago. Robię jej za niańkę, bo nie umie się nawet sama wykąpać. W sumie to tyle. Na pewno masz lepiej ode mnie"
- Hmm... - zaczął siadając na jej łóżku. Pierwsze lepsze, a jakże wygodne miejsce. Od razu poczuł, jakie jej łóżko jest mięciutkie. Miał pociągi do miękkich miejsc, w których chętnie by...
Nie, to nie pora na spanie, Ikuto!
- W sumie jest dobrze. Skończyłem liceum, jestem po maturze. Nie była taka trudna... poza angielskim - przyznał. Dlaczego na studia muzyczne liczył się angielski? Ikuto nie potrafił tego pojąć. Co prawda w ok. 15 - 20%, ale jednak. Ale! Jeszcze nie wszystko stracone. Najważniejsze są umiejętności, co zapewne wykaże przy egzaminie na studia z instrumentu.
- W Easter powiedzieli, że tutaj mam się zająć wnuczką prezesa, więc jestem - dodał. Zapewne była mocno zdziwiona, jakim cudem trafił do Paryża. Nie wyjechałby przecież sam, bez niczyjej pomocy. Nie miał jak.

- Jeszcze nie wiem. Mówili coś o zadaniu Hisashi, ale nie zostałem zapoznany ze szczegółami - wzruszył ramionami, patrząc na Nanami. Bardzo uważnie mu się przyglądała, co szybko dostrzegł. Zaciekawione spojrzenie, krótkie, rzeczowe pytania. Nie dziwił jej się, że chce tyle wiedzieć. Sam był bardzo ciekawy jej życia.
- Pewnie odlecimy, gdy już je wykona, cokolwiek to jest. Na pewno nie odlatujemy szybko: mamy rezerwację w hotelu na miesiąc.
Ikuto miał przynajmniej częściową świadomość, że podoba się kobietom. Wiedział, co zrobić, aby zbić kobietę z tropu, inteligentnie z niej zażartować, albo oczarować, jak w przypadku Camille. Nie wiedział jednak, co powinien zrobić teraz. Nie chciał niczego zepsuć. Nie od razu, nie za pierwszym spotkaniem po tylu latach. Za bardzo mu zależało.

Ikuto podrapał się po głowie. Właściwie nie zapytał jej o to. Ciężko byłoby uwierzyć, że osoba w ich wieku nie umie się samodzielnie umyć czy ubrać, ale faktycznie tak było. Nie dziwił się temu wszystkiemu. Osoba wychowywana w zamknięciu przez sztab laboratoryjny nie mogła mieć inaczej. Dlaczego nie pomyśleli o tym w trakcie?  Im dłużej nad tym myślał, tym odnosił większe wrażenie, że brakuje mu pewnych puzzli, które musi uzupełnić.
Jednak z jej wszystkich danych z dokumentów, wynikało że jest w ich wieku. Jedno było pewne: o Hisashi nie powinien zbyt wiele mówić, skoro sam niewiele wie.
- Siedemnaście - rozsiadł się wygodniej, siadając po turecku. Mógł spokojnie patrzeć na Nanami. Domyślał się, że to dla niej kontrowersyjne. Ikuto mieszka z dziewczyną w swoim wieku... nie potrafi sama się ubrać, chodzi naga po domu albo w jego koszuli, ma niewielki zasób słów i musi kąpać się pod kontrolą granatowłosego. Oraz ma klaustrofobię. Ale to akurat nie było dziwne.
- Generalnie jest w porządku, ale ma swoje dziwactwa... co robi się męczące.
"Określiłeś to nieprawdopodobnie delikatnie, nya."

Ikuto przeciągnął się, chcąc ukryć swoje zażenowanie tą sytuacją. Wspaniale. Nanami uzna, że pewnie za drzwiami pokoi hotelowych dzieje się coś, czego na pewno nie chciałaby widzieć i automatycznie go skreśli. Od razu go to przygnębiło, ale nie pokazał tego po sobie.
- Tobie nie wrzucili nikogo do pokoju... masz dobrze - pokręcił głową z uśmiechem na twarzy.
- Właśnie. Ta dziewczyna, która Cię tu "wezwała" i jeszcze śledziła mnie w sklepie... przyjaciółka? Bardzo uprzejmie mnie przywitała - zaśmiał się pod nosem.

- Tylko się uśmiechnąłem! - zaprotestował.
- Dwa razy, nyan.
- Uśmiechanie się to coś złego? - zerknął wrogo na swoją charę, która w tym momencie powinna być po jego stronie.
- Mało się nie pośliniła na podłodze, nyan.
- To nie moja wina - westchnął cicho. Wrażliwe dziewczyny zazwyczaj tak na niego reagowały, więc Ikuto uznawał takową za normalną. Wzruszył ramionami, jakby było mu obojętne, czy zareagowała tak, czy inaczej. A potem się uśmiechnął w kierunku Nanami... w dokładnie ten sam sposób, co kilka minut wcześniej dla Camille.
- Prawda, Nanami? - zapytał, mając świadomość tego, co teraz robi.

Zaśmiał się cicho pod nosem, starając się powstrzymać. W tym momencie udowodnił swoje zdolności w pełni. Z jednej strony się cieszył. Z drugiej nawet nie mógł się normalnie uśmiechnąć, bo każda się śliniła, zamierała, jąkała.
Czasami miał wrażenie, że pochodzi z odległej planety.
- Jesteś śliczna, gdy się wstydzisz.

Ikuto w tym momencie słowa Nanami trochę przygwoździły do muru. Może i ten komplement, który powiedziała, był powszechnie znany, ale niewiele osób mówiło Ikuto takie rzeczy bezpośrednio. Generalnie odkąd odeszła, nie usłyszał tego od nikogo tak szczerze. Praktycznie był sam. Dlatego bardzo ucieszył się z tego powodu, ale nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Zwykłe "dziękuję" nigdy nie było w jego stylu.
Gdy byli młodsi, często udzielali sobie komplementów, dobrych rad, wsparcia, jeżeli było trzeba - krytyki. Bardzo dawno tego nie słyszał. Nic i nikt nie kierował tak jego życiem... jak Nanami.
- Dzięki... - powiedział, oglądając się gdzieś w stronę balkonu. Dalej był uśmiechnięty. To trochę głupie, ale czemu czuł się z lekka czerwony na twarzy?