Tym razem to ona zszokowała jego. Faktycznie, po jego wypowiedzi można było wysnuć taki wniosek. Poczuł się jakby wplątany we własną sieć słów.
- Tego nie powiedziałem. I nie, nie zamierzam. Nie uważam tego ani za rozsądne, ani normalne - spojrzał gdzieś w okno. Poza tym, gdyby to zrobił, i Kazuomi się dowiedział... ajajaj! Lepiej nie myśleć. nie myśleć, nie myśleć, nie myśleć. Stanowcze, wielkie nie.
Statystyczny mężczyzna powiedziałby, że Ikuto jest idiotą, skoro nie korzysta z takiej okazji. Ikuto wyznawał jednak wyższe wartości, nie myślał tylko o jednym, co bardzo mu pomagało w życiu.

"Dla mnie to lepiej. Automatycznie zespół potencjalnych przeciwników jest mniejszy" pomyślał, odwzajemniając uśmiech Nanami. Cieszył się, że mu ufa, choć dawno nie mieli takiej rozmowy. W ich przypadku wszystko było dawno. Trzy lata piechotą nie chodzą.
- Jakby co, polecam się na przyszłość - powiedział ni z tego ni z owego. Dopiero później skojarzył, jak wielkie znaczenie mają te słowa w tym kontekście.
jejciu.

Skąd dziś u Nanami takie pytania? Nurtowało go to, i to bardzo. Rozumiał, że są już dorośli, duzi, i mogą rozmawiać na takie tematy... ale dlaczego na świecie wszystko zaczęło się sprowadzać do przedmiotowego seksu?
- Nie. Stwierdziłbym, że jest po prostu pusta - wzruszył ramionami. Chyba w drugiej liceum natrafił na taki przypadek. Odesłał ją z kwitkiem. Przykro.
- Nie chcę rozdawać się na prawo i lewo, skoro mogę oddać się w całości dla osoby, z którą będę być może w przyszłości.

Uśmiechnął się delikatnie. Nie spodziewał się, że to powie, ale lubił gdy Nanami mówiła o nim tak ciepło. On nie potrafił tak sam siebie docenić. Nigdy nie miał dobrej samooceny, choć nie było po nim widać, żeby się załamywał. Chciał, aby w przyszłości wszyscy, łącznie z nim, byli szczęśliwi z jego kręgu znajomych. Chciał odciąć się od Easter, aby rozpocząć samodzielne, niezależne od nich życie. Chciał żyć z osobą, którą darzył swoim uczuciem... jednak nie miał pojęcia, czy to się uda.
- Dzięki... miło to od Ciebie słyszeć.

Przytaknął, aby potwierdzić jej przypuszczenie. Oczywiście, że nie chciał, żeby wyjeżdżała! W Seiyo zrobiło się bez niej strasznie nudno, tak cicho... nie miał z kim spędzać czasu. Czasami rozmawiał z kilkoma kolegami w klasie, zaczepiał Amu, Tadase, gawędził z Utau... choć bardziej to koncentrowało się na odsunięciu jej od siebie niż sensownej rozmowie. Poza tym wałęsał się, spał gdzie popadło, przychodził do szkoły w kratkę, nie udzielał się, mało jadł. Rzadko kiedy spotykał Tsukasę, zajętego swoimi sprawami. reszta otoczenia, niszczącego swe marzenia, pozostawiała wiele do życzenia.

Przyjrzał się dokładnie jej spojrzeniu. Widać było w nim troskę. Troskę, której nigdy nie potrafił zrozumieć, ale zawsze była i zawsze była mu bardzo pomocna. Przytaknął spokojnie.
- W porządku - ścisnął delikatnie jej dłonie. Dzięki nim czuł taką sympatyczną więź z Nanami. Więź, której nie miał nikt inny.
- Nie chciałem, żebyś wyjeżdżała, ale nigdy też nie chciałem Ci stawać na drodze w spełnianiu marzeń. Jeśli jesteś szczęśliwa, to ja też jestem.

Ikuto przez chwilę myślał, że powiedziała coś zupełnie innego. Za chwilę jednak zorientował się, że ostatnie słowo brzmiało: "ciebie". Nikogo oprócz niego nie było w pokoju, nawet Yoru wysłał gdzieś dalej.
"Mnie...?" zapytał sam siebie, patrząc na Nanami z niedowierzaniem. Szukał jakiegoś innego znaczenia tych słów, ale nie potrafił się doszukać.
- Co...? - spytał cicho. Chciał, aby rozwinęła swoją wypowiedź.

Ostatnio edytowany przez Ikuto (2013-02-09 14:01:26)