- Cieszę się - odparła mu z uśmiechem i znów go pocałowała: tym razem w policzek. Nie chciała już nic dodawać w tym temacie, tyle wystarczyło. Potem ustalą gdzie i o której się spotkają, teraz nie miało to większego znaczenia. Jeszcze mają czas.

Przechyliła głowę niczym piesek, który nie zrozumiał polecenia.
- To znaczy co robię coraz częściej? - spytała. Nie za bardzo zrozumiała. Chodziło mu o uśmiechanie się, o pocałunki?

Drgnęła cała. Nie sądziła, że pocałunek w policzek może być aż tak przyjemny. Ale jakikolwiek dotyk Ikuto zawsze na nią działał, zwłaszcza, gdy tak delikatnie łaskotał.
- Możesz... - odparła z lekkim opóźnieniem, bo już zdążył to zrobić.
- To chyba nic złego, prawda?

Nie odpowiedziała od razu. Musiała się chwilę uspokoić. Nie miała teraz ochoty na rozmowę. O wiele bardziej chciała by zrobił więcej, choćby bez pytania. Teraz to jego podejście było zbędne.
- Lepiej ty mi opowiedz o swoich planach - odparła.

- Dobry pomysł. Jesteś w tym naprawdę świetny - przyznała. Już kiedy wyjeżdżała wspaniale grał, teraz na pewno był jeszcze lepszy. Znawcy na pewno docenią jego talent. Nanami uważała, że to nic złego, jeśli Ikuto nie będzie miał wykształcenia w jakimś pewniejszym zawodzie tylko po prostu zostanie artystą. Jeśli to było to co kochał, nie było sensu aby się zmuszał do czegokolwiek innego.
- Składałeś już jakieś papiery czy brałeś udział w egzaminach? Szczerze mówiąc nie wiem, jak tam wygląda rekrutacja.

- A, no tak... przecież nie wiesz, kiedy wrócisz do Japonii - Ikuto miał rację. Ostatecznie mógł iść na studia za rok, skoro i tak mu Easter nie pozwoli spokojnie się uczyć. Westchnęła. Żeby chociaż Easter płaciło Ikuto za to co robił, to możnaby powiedzieć że nie marnuje czasu, bo ma pracę. Ostatecznie mógłby po prostu się nie uczyć i dalej tam pracować, co najwyżej mieć coraz to bardziej odpowiedzialne zadania. Ale nie poruszy z nim tego tematu, bo wiedziała, że Ikuto nigdy by na to nie przystał. Gardził Easter i słusznie. Szkoda jej go było szczerze mówiąc, a mimo to się uśmiechnęła.

- Serio? Dadzą ci spokój? - zdziwiła się. Już na początku tego układu między Ikuto a Easter zastanawiała się, jak długo to potrwa. Przecież całe życie by go trzymać nie mogli... to znaczy by mogli, ale przecież Ikuto w końcu by dorósł, stał się dorosły i by się zbuntował. Na pewno też chce żyć, studiować, pracować, podróżować, założyć rodzinę. Nie może całe życie dać sobą pomiatać jakiemuś ojczymowi, który w zasadzie nie ma do niego praw.

- Spokojnie, dasz radę. Jesteś samodzielny, nic od niego nie potrzebujesz tak naprawdę - to co mówiła było w sumie oczywiste, ale i tak chciała to zaznaczyć. Easter miałoby większą szansę na wykorzystywanie Ikuto, gdyby mogli mu coś w zamian oferować. Ikuto doskonale poradzi sobie bez nich.