Ikuto ruszył tuż za nią, niosąc bagaże. Zaraz zajęli się nimi pracownicy hotelu: Ikuto miał przy sobie tylko skrzypce i plecak Hisashi, który, albo mu się zdawało, albo... delikatnie się ruszał.
Chłopak podszedł do portierni i poprosił o klucze przydzielone na nazwisko Buri, oczywiście w języku angielskim. Mężczyzna szybko go zrozumiał, przekazując kluczyki i nakazując mężczyznom zanieść bagaże do odpowiedniego mieszkanka.
"Bardzo bogaty apartamentowiec... Kazuomi jak zwykle postarał się dla swojej wnuczki."
Mężczyzna, miniaturowy kot oraz Hisashi podążyli ku pokojowi numer 412, na drugim piętrze. Podczas gdy im przysłużyła winda, portierzy wnieśli bagaże po schodach. Szybko stanęli naprzeciw mieszkania z tym numerem. Ikuto jeszcze syzbciej otworzył drzwi.
Tak jak przypuszczał: to najbardziej bogate miejsce, jakie widział do tej pory. Dwa olbrzymie pokoje z pełnym umeblowaniem, kuchnia, łazienka posiadająca wannę z jacuzzi i prysznic i obszerny salon ze stołem jadalnym, a ku zewnątrz - olbrzymie okna na całą powierzchnię ściany.
- Thank you - wyprosił Ikuto panów za drzwi, gdy bagaże postawili. Zerknął na Hisashi. Wyglądała na straszliwie zmęczoną, wręcz przysypiała w miejscu.
"Tak myślałem, że te taletki są podejrzane..." zaraz zaciągnął ją do pokoju po lewej stronie. Dobrze wybrał: pokój ten miał okna przyozdobione jasnofioletowymi firanami w kwadraty. W każdym razie wyglądał dość kobieco.
- Ikuto, co robimy, nya? - spytał Yoru, gdy Ikuto położył Hisashi spać. Chłopak ziewnął. Zastanawiał się, która godzina może być w Japonii. Sprawdził szybko przez telefon.
"Osiem godzin różnicy... w Seiyo jest pierwsza w nocy.."
Momentalnie poczuł, że chce spać. Najpierw jednak musieli chociaż wynieść bagaże z korytarza. Przyniósł bagaże Hisashi do jej pokoju, a swoje do swojego, naprzeciwko. Od razu wiedział, że będą mieli lepsze warunki do życia niż kiedykolwiek w granicach Japonii. A łóżko - wygodne i mięciutkie niczym chmurka!
"Umyję się jutro..." pomyślał zaraz kładąc się, w ubraniu, w objęcia kołderki. Jego oczy przymknęły się, a i on zaraz odpłynął w objęcia Morfeusza. Podobnie i Yoru, który znalazł już sobie miejsce w poduszkach chłopaka.

W nocy jajka X z torby Hisashi wyfrunęły na zewnątrz, śmiejąc się w ciemności nocy.

Tak oto, gdy na zegarze wybiła ósma rano, Ikuto zaczął wracać do stanu przytomnego. Wcale nie spał tak krótko, jak się mogło wydawać: zasnął niedługo po 19:00 w tym kraju. Trzynaście godzin snu to dużo. W Seiyo tymczasem dochodziła czternasta.
"Ale mnie boli głowa..." pomyślał, gdy tylko odzyskał jasność umysłu. Co prawda uwielbiał spać, jak i drzemać, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się aż tak długo. Koty nie przepadają za podróżami, ani radykalną zmianą terytorium. Od razu poczuł także swój nieprzyjemny zapach, który wytworzył przez ten czas. Zniesmaczył się. Co prawda spał w samych spodniach, ale to od niczego nie powstrzymała jego ciała. Musiał jednak przyznać, że łóżko było bardzo wygodne. Naprawdę przyjemnie było w nim spać. Nawet teraz czuł, jak przyjemnie wokół niego owija się kołderka...
Przekręcając się na drugi bok, postanowił jeszcze chwilę poleżeć. Było jeszcze cicho, więc Hisashi pewnie nie wstała, ani Yoru nie narozrabiał. Znów poczuł przyjemny dotyk świeżej kołdry...
"Zaraz, przecież kołdra jest biała... czemu teraz jest beżowa?"
Po dłuższej chwili dotyku rzekomej kołdry zorientował się, że coś jest nie tak. Podniósł się raptownie, o mały włos nie spadając z krańca łóżka. To, co zobaczył, doprowadziło go prawie że do zawału serca, albo innej gorszej rzeczy. Właśnie odkrył, że to, co dotykał, było ciałem Hisashi, a dokładniej... jej półką. Biustem. Krągłym biustem. Biustem o dużym rozmiarze.
Jak długo tu jest? Czy spała z nim przez ten cały czas? A może to on nie pamięta części zdarzeń, może coś się działo w nocy, o czym on teraz... nie pamięta?
"O cholera..." przełknął głośno ślinę. Uświadomił sobie, że przez ten cały czas się na nią gapi. Odwrócił wzrok, będąc całym czerwonym na twarzy. Gdy chwilowo ochłonął, zerknął na nią jeszcze ukradkiem.
Śpi. Chyba. Tak przypuszczał. Odwrócił znowu wzrok, wcale nie będąc pewnym swojego losu.
"Pięknie!"

Stało się. Im bardziej się przybliżała, tym większą presję na sobie czuł. Skończyło się na spadnięciu z łóżka, i momentalnym uciekaniu wzrokiem gdzieś w bok. Sam nie wiedział, co w tej sytuacji powinien zrobić, zwłaszcza że Hisashi była coraz bardziej ciekawa jego "stanu". Gdyby tylko było im się łatwiej porozumieć...
- H - Hisashi... m - mogłabyś... mogłabyś się ubrać? - poprosił grzecznie, jak najgrzeczniej potrafił. Jeszcze nie natrafił na kobietę, która by mu się tak pchała do łóżka, w jakimkolwiek tych słów znaczeniu, choć jego klasa w liceum słynęła z babskiej większości. Babskiej większości, która nie dość, że była najbardziej plastikową babską większością, jaką spotkał, to jeszcze kleiła się do niego na wszelkie możliwe sposoby.
"Hisashi chyba... naprawdę nie jest normalnym człowiekiem" pomyślał na trzeźwo. Choć trzeźwe myślenie w tej sytuacji nie było możliwe, ta myśl w nim dominowała, odkąd ją zobaczył.
Jedyne, co musiał jej przyznać, to że miała bardzo piękne, zadbane ciało. Ale nie powie tego na głos. Oby nie umiała czytać w myślach...

"Zrozumiała...?"
Gdy usłyszał od niej pierwsze normalne słowo poza odgłosem pieska, w końcu na nią spojrzał. Co prawda nie spodziewał się, że ubierze jego koszulę, ale ta była wystarczająco długa, by zasłonić wszystkie jej partie ciała, które go onieśmielały. Chłopak przyjrzał się jej głowie. Żyć jak pies z kotem: w sumie to złe określenie. Kot i pies trwający w rozejmie zostali zesłani na dziwny, nieznany im teren i teraz muszą razem współpracować. A Ikuto, jako mądrzejsza strona tej sytuacji, wszystko koordynować. No nieźle. Jak na to tak spojrzeć, to bardzo ciekawie.
- Tak. Bardzo dobrze - pogłaskał ją po głowie, zgodnie z domyślnym życzeniem Hisashi. Nareszcie mógł na nią normalnie spojrzeć. Choć cała sytuacja sprzed kilkunastu minut nadal przynosiła mu dziwne skojarzenia. Miał nadzieję, że nie został skażony na resztę życia.
W sumie... pasowała jej ta koszula.

Biorąc pod uwagę, że Ikuto siedział na ziemi, wyglądało to bardzo zabawnie. Hisashi miała sporo siły, może dlatego został zaciągnięty do kuchni w niesamowicie szybkim tempie.
- S - Spokojnie! - chłopak uniósł wysoko brwi , starając się jakoś zatrzymać. Niestety to nie pomogło, a Ikuto miał całą podartą nogawkę. Chłopak westchnął, wstając w punkcie, do którego dotarli.
- Też jestem głodny - przyznał, rozglądając się dookoła. Nie miał zielonego pojęcia, co dziewczyna jada na śniadanie, ale on wiedział, co samemu zdarza się jeść. Choć tego nie można nazwać śniadaniem, skoro rzadko przebywał w domu.
Pierwsze co zrobił, to otworzył lodówkę. nie spodziewał się, że będzie cała pełna. Najwidoczniej dbano o nich bardziej, niż im się wydawało. Ser, szynka, dżemy, owoce, warzywa, jajka i wszystko co możliwe znajdowało się na półkach maszyny.
- Na co masz ochotę? - zapytał, mając nadzieję, że się na niego znowu nie rzuci. Albo zacznie gryźć.

Obserwując jej zachowanie miał wrażenie, że nigdy jej nie karmiono normalnym jedzeniem, tylko dawką pigułek na każdą porę dnia. Co prawda on też nie jadł zbyt wiele, ale rzeczy, które widział w lodówce, nie były mu obce. Może oprócz butelki z przyprawą do zupy. Nie miał pojęcia, po co to komu. Dlatego postanowił tłumaczyć jej wszystko jak najdokładniej potrafi. Na pewno skład lodówki jej się przyda.
- To? - wyjął słoiczek dżemu. Przyjrzał mu się.
- Dżem. Malinowy, z tego co widzę. Są to owoce połączone z żelatyną i cukrem, bardzo dobre z resztą. Zwykle dżem je się z chlebem, który powinien być w...
- Chlebaku, nya!
Chłopak spojrzał w stronę chlebaka swym zaspanym spojrzeniem. Jak się domyślił, otworzył go Yoru, który też niedawno się obudził. Dziwne, że jeszcze się nie zadziwił widokiem Hisashi w jego koszuli, ale to nieważne.
Chłopak przytaknął, stawiając na blacie między innymi dżem. Oprócz niego wyjął rzeczy, które tak bardzo ciekawiły Hisashi. Może z wyjątkiem marchewki, bo to go niezbyt interesowało, jeśli chodziło o śniadanie.
- Szynka, nyan! - ucieszyło się małe stworzonko.
- Tak, nasze... śniadanie - Ikuto ziewnął, najwyraźniej jeszcze nieprzyzwyczajony do zmiany czasu. Zanim się przestawi, trochę to potrwa. Zamknął lodówkę, za to wyjął chleb oraz masło i zaczął przygotowywać śniadanie.
Ikuto i robienie normalnego śniadania? Coś tu nie pachniało poprawnie. Czego się nie robi dla swych towarzyszy.

- Nyan?! - chara pisnęła z przerażenia, nie mając pojęcia co w tym momencie począć. Biedny Yoru próbował się wyrwać swej prześladowczyni, niestety to nie pomogło.
- Ikuto... ratuj, nyan....
Ikuto o dziwo nie zareagował. Skupił się na robieniu jednej, konkretnej czynności. Co prawda musiał się nimi opiekować, ale to nie znaczyło, że ma chronić Yoru, prawda? Jako chara powinien nie odnieść większych obrażeń na zdrowiu. Tak więc Ikuto kładł plasterki sera i szybki na posmarowany masłem chleb. Właśnie wziął się za dżem malinowy, gdy Yoru ledwo dyszał od uścisku Hisashi.
- Dusisz, nyan...