Hisashi szybko dopracowała swoje "dzieło" tym samym kończąc żywot starego ołówka. Wyprostowała się i wyciągnęła rękę z rysunkiem żeby określić czy niczego nie zapomniała, pokraśniała z dumy uznając że wszystko jest w najlepszym porządku po czym podsunęła obrazek chłopakowi. Był dość niechlujny, kartka była pogięta przez brak podkładki i łatwo można było zauważyć gdzie dziewczyna użyła gumki przez rozmazane smugi grafitu, ale przy odrobinie wprawy można było określić kto jest kim. Na pierwszym planie znajdowała się pokraczna osóbka, z jasnymi różkami. Obok niej "stała" smukła osóbka z wielkimi okularami i bulwą na głowie która miała służyć za kapelusz, jedna z jej długich kończyn trzymała Hisashi za rękę. To była jej pani. Oprócz nich w tle znajdowało się mnóstwo kółkopodobnych ciemnych plamek na których widniały smugi po gumce. Chyba chciała na nich narysować "X".  Hisashi wbiła swój wzrok w opiekuna chcąc zauważyć wszystkie reakcje.

Głupkowaty uśmieszek Hisashi natychmiast zbladł gdy usłyszała pytanie chłopaka, teraz spoglądała na niego z przerażeniem w stalowych oczach.  Spuściła wzrok po czym odsunęła się troszkę od opiekuna, jakby między nimi powstała niewidoczna bariera. Dziewczyna nie rozumiała wielu rzeczy, ludzie ciągle byli zagadkowi, jednak czuła że wyjawienie chłopakowi prawdy źle się skończy. Jej pani kategorycznie zabroniła jej ujawniania tych informacji. Teraz pożałowała że wpadła na ten pomysł z rysunkiem, ale musiała dokonać wymiany. Spojrzała ponownie na Ikuto po czym przejechała palcem po szyi jakby ją ucinała.

Ostatnio edytowany przez Hisashi (2012-09-01 21:01:26)

Hisashi pokiwała głową uśmiechając się smutno, całe szczęście sam się domyślił. Szef mówił że Ikuto musi zostać nieświadomy aż do rozwiązania sprawy a potem...no właśnie. Ale jeszcze nie musi o tym myśleć, jej opiekun jest cały i zdrowy, a w dodatku chyba cieszy się z wyjazdu. Zerknęła na niego i zmarszczyła lekko brwi widząc łobuzerski błysk w jego oku, jej rogi nastroszyły się lekko. W firmie słyszała plotki że Ikuto nie jest tylko chłopcem na posyłki, być może mógłby jej nawet dorównać w kwestii kondycji.  Obserwowała przez chwilę chłopaka jakby dostrzegła w nim rywala ale po chwili wróciła do normy. Po prostu będzie musiała pilnować żeby nie pokrzyżował jej planów.
Z drugiej strony, skoro jest taki zdolny to może jest taki sam jak ona? Odgarnęła mu włosy na karku w poszukiwaniu numeru.

Dziewczyna westchnęła zawiedziona zabierając rękę, kark chłopaka był czysty.W takim razie nie jest jednym z eksperymentów, trochę szkoda ale i tak musi na niego uważać. Chłopak może być bardziej domyślny niż myśli. Mniejsza, na wszelki wypadek będzie go obserwować podczas treningów. Zaraz, skoro on nie ma planu to kiedy wie że ma trenować? Wtedy usłyszała pogawędkę między chłopakiem i charą...no właśnie, kotek!
-Wan!- Pisnęła rozchmurzając po czym pochwyciła nieszczęsny obiekt badań. Ciekawe czy to jego ogonek czy jest po prostu doczepiony? Ciekawe czy tam wygląda tak samo jak ona. I skoro kobieta go nie urodziła to ma pępek?  Zanim zaczęła następne tortury zerknęła na Ikuto, by zdobić pozwolenie. To jego przecież jego zwierzątko. Swoją drogą ciekawe czy chłopak wie o takich jak ona. Odgarnęła włosy na karku żeby pokazać mu to czego tak zawzięcie szukała: numer seryjny.

Ponownie przygładziła swoje włosy by zakryć kod, nie wiedziała dlaczego chłopak tak się tak przestraszył, zwykle panowie którzy co jakiś czas sprawdzali numerek tylko pomrukiwali pod nosem pozwalali jej przejść dalej. Przechyliła głowę obserwując jak Ikuto odwraca się na drugi bok, teraz zauważyła że jest strasznym śpiochem. Ciekawe ile może tak leżeć, pewnie musi mieć naprawdę miłe sny. Może później ją tak nauczy?
-Wan wan-szepnęła na dobranoc wbijając swój głodny wzrok w biedną istotkę trzymaną w ręce. Dlaczego płacze? Czy robi coś źle? Chyba dobrze ją trzymała.
-Waaaaan?-jęknęła nie wiedząc za bardzo co robić, próbowała przypomnieć sobie wszystko co wiedziała o kotach. Nie miała mleka ani myszy żeby go pocieszyć ale mogła go umyć! Uśmiechnęła się dumna sama z siebie po czym wystawiła język jak żaba i przejechała nim po główce Yoru.

Hisashi otworzyła oczy nie odczuwając miękkiego futerka pod językiem, w tedy zorientowała się że osóbki już nie ma. Przez chwilę przestraszyła się czy wylizała go na śmierć, ale przecież tak się nie da...chyba. W końcu jednak odnalazła zgubę na oparciu fotela, odwróciła się i lekko oparła nos blisko Yoru. Za każdym jej sapnięciem, na charę ruszała fala ciepłego powietrza. Dlaczego uciekł? Przecież starała się jak mogła, może powinna bardziej skupić się na uszkach?A może nie powinna myć futerka tylko całe ciałko? Tyle możliwości, tak mało odpowiedzi.
-Waaan?- jęknęła cicho obserwując poczynania chary, przy czym machała rogami jak koliber skrzydełkami. A może tu chodzi o technikę? Zaczęła cicho skomleć patrząc na Yoru takim wzrokiem jak piec próbujący wyłudzić coś do jedzenia.

-Waaan...- Hisashi przeciągnęła przepraszająco upuszczając rogi. Nie myślała że kotki mogą to tak odczuwać, chyba będzie musiała się jeszcze sporo nauczyć. Wtedy poczuła miękką łapkę na jej nosku, otworzyła szeroko oczy zezując żeby spojrzeć na charę. Nigdy nie czuła takiego przyjemnego dotyku, czy to przez te poduszeczki? Widok takiej małej osóbki ją teraz rozczulił, co to za uczucie? Czy to to o czym mówiła jej pani? Czy ...czy to?
Miłość.
Mało brakowało aby źrenice dziewczyny przybrały kształt serduszek. Tak! To na pewno to! Przecież nigdy nie interesowała się kimś tak mocno. W oczach Hisashi ta mała niepozorna chara urosła do rangi księcia na białym koniu. Ale zaraz...jeśli ma się z nim ożenić to chyba też musi zostać kotem.
-Wan wan?- "Nauczysz mnie?" Pisnęła cicho otwierając oczy tak szeroko jak potrafiła.