-Nie mogę się doczekać, kiedy przylecimy. - powiedziała kobieta, nie patrząc już na pasażerów z tyłu. Swoją torebkę dokładnie zamknęła. Spojrzała na męża surowym wzrokiem, bo właśnie próbował coś pochwycić ukradkiem i zjeść.
-Wiem, wiem... - mruknął i ułożył się w pozycji do drzemki. Kobieta za to patrzyła za okno.
"Mam nadzieję, ze Naomi wyszła już z tego odrętwienia. Choć po rozmowie z Alice, wcale się na to nie zapowiadało. Ciekawe czy i tym razem, będzie powitanie w stylu..." - kobieta zasnęła. Na nieszczęście, bądź szczęście, po dłuższej chwili torebka pani spadła na jej fotel, ale gdy tylko staruszka się poruszyła we śnie, torebki nie dało się wyciągnąć lub otworzyć, bez wcześniejszego jej obudzenia.

Hisashi mruknęła cicho przez sen, wiercąc się lekko na siedzeniu.Czas odpoczynku wywoływał w niej mieszane uczucia,miała bardzo realistyczne marzenia senne jednak mało z nich rozumiała, czasami wzbudzały niepokój, innym razem sprawiały że jej pani z ledwoscią wypychała ją z łóżka. Teraz dziewczyna była spokojna, znajdowała się w jasnym, pustym pokoju.Nie potrafiła okrelic gdzie znajdują się sciany czy drzwi, ale czuła ze pomieszczenie jest ogromne.Szarooka powędrowała wzrokiem na dół,na zimnej podłodze wyraźnie rysował się jej cień, dzięki temu wiedziała gdzie znajduje się źródło swiatła ale to jej nie pomagało...z resztą, była zbyt zajęta węszeniem. Pokój był wypełniony tą nieokresloną wonią, jaką przywiodła za sobą para staruszków. Drażniła lekko jej nos ale była przyjemna i działała na dziewczynę kojąco. Pamiętała ten zapach, nie spotkała się z nim w laboratorium ale ta nuta na zawsze zapadła w jej pamięć.Tak, na pewno.Czuła to wiele razy...ale gdzie? Nie mogła tego zrozumieć, próbowała przejrzeć wszystkie swoje wspomnienia jakie zebrała, ale nie przyniosło to żadnego efektu.
Hisashi powoli zaczęła opuszczać swiat snu. Kiedy była już tak blisko, jeszcze chwila i może się dowiedzieć. Ten zapach...ten zapach to...
Terpentyna.
Dziewczyna uchyliła ciężkie powieki, czuła że spała przez długi czas, ale leki powinny działać dłużej. Przeciągnęła się próbując rozruszać zastałe mięśnie po czym zerknęła na bok by zobaczyć jak radził sobie jej opiekun. Spał, ale wszystko było z nim w porządku, jego puls wrócił do normy. Tylko gdzie się podział kot?

Ostatnio edytowany przez Hisashi (2012-08-31 01:35:31)

- Nyaaa! - zapiszczał biedny kotek. Nie mógł nic zrobić, zatrzaśnięty między torebką a siedzeniem.
- P - pu - puszczaj, nyan... - zapiszczał kocurek, próbując się wydostać z zatrzaśnięcia tej kobiety. Niestety, nic to nie dawało. Yoru spojrzał na tego mężczyznę uważnie. Zaczął unosić torebkę w taki sposób, jakby chciał ją ukraść. Może zauważy to, zabierze ją, a on będzie miał większe szanse na wydostanie się. Takie żywił nadzieje.

- Widzisz, stary dziadku, nyan~! - zawołał błagalnie chara. Głupi człowiek. Jak już są do czegoś potrzebni, to okazują się bezużyteczni. Chara naburmuszył się. Wspaniale. Utknął.
Tymczasem Ikuto przewrócił się na drugą stronę, ku Hisashi, zaczynając powoli otwierać zmęczone oczka. Wszystko mu się rozpływało przed oczami, jakby miał jedną, wielką plamę. Zaczął rozglądać się uważnie. Gdzie on właściwie jest, co się dzieje? A, tak. Samolot. Paryż, Francja. Jakaś misja, o której nie ma zielonego pojęcia. Otrząsnął się. Jeszcze Hisashi...
- Obudziłaś się już? - spytał, przecierając oczy. Rozejrzał się w poszukiwaniu zegarka. Za dwie godziny mają lądować.

- Mamy jeszcze dwie godziny lotu - powiedział, przeciągnąwszy ręce nad głową. Rozejrzał się dookoła. Nie działo się nic specjalnego.
- Może jesteś głodna? - zapytał niespodziewanie. Nie wiadomo, czy jadła wcześniej, czy też nie. Przypuszczał, że nie będzie miała problemów z jedzeniem w trakcie lotu. Zajrzał do swojej kieszeni. Niestety, ale... Yoru zniknął. To wzbudziło jego podejrzenia. spojrzał wyżej, ku siedzeniu z przodu. Cóż... niech teraz tam grzęzi. Wrócił znów do pozycji siedzącej, kierując pytający wzrok ku Hisashi.

Ah, on też o nich zapomniał, a cały czas leżały na jego kolanach. Wyciągnął kartkę, o którą poprosiła Hisashi i zaczął przeglądać jej plan dnia.
- I to wszystko robisz codziennie tak samo...? - zapytał, zerkając to na nią, to na kartkę. Na jego tok rozumowania było to... nudne. Nic dziwnego, że Hisashi bała się jego i otoczenia, skoro pewnie ten plan dnia był realizowany tylko w murach Easter.
"Cóż... skoro tak, to trzeba będzie się dostosować" pomyślał. Nie było rady.

A dla Ikuto to Hsiashi była przybyszem z innego zakątka kosmosu. Dla niego codzienne robienie tego samego było tak monotonne, że nudne i pozbawione sensu. W życiu trzeba być trochę spontanicznym. Ale, skoro Hisashi tak ma... to nic na to nie poradzi.
- Czyli, po dojechaniu do hotelu będziemy mogli coś zamówić... - przytaknął sam sobie. O ile wszystko pójdzie zgodnie z planem, a nie zawsze tak się zdarzało. Ikuto zastanawiał się, gdzie on schowa te wszystkie papiery. Później się w nie zagłębi.

Mężczyzna prawie, że zaczął się trząść, bo jednak nie mógł powstrzymać ciekawość i wciąż zerkał ku torebce. Westchnął. Ściągnął słuchawki i dokładnie zaczął się przyglądać miejscu, gdzie była chara. Rzecz jasna nie widział jej, ale coś mu mówiło, że tam jest.
-Tak płaci złodziej za kradzież. - powiedział cicho i wziął torebkę, tym samym uwalniając Yoru. Kobieta obudziła się i o mały włos nie rozgniotła chary kota na siedzeniu.
-Co ty robisz? - spytała podejrzliwie.
-Nic, nic... chciałem sprawdzić, która godzina. - skłamał, udając, że patrzy na zegarek w jej torebce. Kobieta uniosła jedną brew do góry, patrząc na jego zegarek na jego prawej ręce.
-Jasne. - wzięła od niego torebkę i wyciągnęła z niej komórkę. Napisała do Alice sms'a:
"Będziemy za dwie godziny."