- Podejrzenia nie oznaczają od razu faktu... ale bardzo długo Cię nie widziałem. Całkiem możliwe, że nie jesteś już taką grzeczną Nanami, jaką znałem - odrzekł żartobliwie, dopijając herbatę. Była w tym jednak nutka prawdy: może Nanami przed nim coś ukrywa.

Pijąc herbatę, zastanawiał się, co ona widzi za tym oknem. W pewnym momencie pomyślał o tym samym. Po kilku minutach miłej ciszy spojrzał na Nanami i powiedział:
- Znasz ładne miejsce na spacer?

- A masz jakieś miejsce, które bardzo, bardzo lubisz? - zapytał. Nie chciał, żeby się tułali byle gdzie (choć z Nanami mógłby pójść na koniec świata), a na pewno miała swoje ulubione okolice.
Szczerze mówiąc miał nadzieję, że oddalone od znajomej jej denerwującej z lekka płci męskiej.

- W porządku - uśmiechnął się. Kompletnie zapomniał, że około 1.5 godziny temu... zostawił tam Hisashi samą. Zresztą, to dorosła kobieta, na pewno umie sobie radzić, zwłaszcza że została wyszkolona przez Easter. Teraz dla niego liczyła się wyłącznie Nanami, możliwość rozmowy z nią, wspólnego spędzania czasu. Tyle czasu się nie widzieli, nie mógł tego zmarnować! Po prostu i zwyczajnie: nie.

- Jasne, chętnie - przytaknął, przeciągając się leniwie. Zmiana czasu wciąż mu dokuczała, ale będzie musiał coś na to zaradzić. Jego kocie zmysły wołały o odpoczynek, brzuch właśnie się uspokoił dzięki dostarczonej porcji pokarmu, umysł, naładowany hormonami szczęścia, pozostawał w stanie uśpienia, zaś sercu udzielały się składniki mózgu i szalało z radości. W ten sposób w chłopaku toczyła się istna mieszanka wybuchowa.

- Tak trochę... - przetarł oczy. Nie chciał o tym myśleć, inaczej zaśnie jej tu na siedząco, albo na stojąco. Przeciągnięcie: raz, dwa, i jeszcze raz.
- O tej porze w Japonii zapewne drzemałbym albo spał.