- Ale opanowanie akcentu na pewno jest trudne - uniósł jedną z brwi. Coś na przekór mówiło mu, że nie da rady w ten sposób  akcentować słów. Gramatyki zawsze się można nauczyć. Rozmówek i słów również, ale nadal widział to marnie a marnie. Nawet wolał nie powtarzać krótkich zdań Nanami, pewnie by go wyśmiała.
Wziął od brunetki tace po czym rozejrzał się za stolikiem. Nie było zbyt tłoczno, więc łatwo było usiąść choćby przy oknie.

- Może - dosiadł się do Nanami. Najwyraźniej w kwestii miejsca dobrze się rozumieli. Miał nadzieję, że kiedyś będą się rozumieli w wielu innych sprawach... mniej i bardziej prywatnych...no ale już, dość marzeń. Jesteś na randce! Znaczy, tym... spotkaniu. Zwykłym spotkaniu. Nie randce. A może jednak to wygląda jak randka?
Myśląc tak nad tym wsadził do wrzątku torebkę herbaty. Naleśnik bardzo ładnie pachniał. Ciekawe, czy tak samo smakuje.

- Oczywiście - przytaknął, uśmiechając się pod nosem na samo wspomnienie. Nic nie dało zastąpić cudownych naleśników Nanami. Wspominał je bardzo pozytywnie, przede wszystkim w smaku, wygląd jednak też nie miał nic do zarzucenia.
- Były naprawdę pyszne... tylko Yoru zawsze wyjadał mi śmietanę.

Uśmiechnął się do niej szczerze. Tak pociesznie, jak praktycznie tylko do Nanami się uśmiechał. Gdy jej nie było, nie miał wobec kogo zachowywać się w ten sposób, wobec czego jego usta nie miały okazji ruszać się w uśmiechu. Chyba że sobie żartował, albo się z kogoś śmiał. To co innego.
- Zawsze wymyślałaś coraz to nowe smaki do naleśników... - dalej rozmyślał.
- I zawsze, gdy zostawałem u Ciebie dłużej, jedliśmy właśnie naleśniki.

- Zdążyłem się za nimi stęsknić - odparł podążając tropem Nanami. Wziął kęsa naleśnika. Był niezwykle ciekawy ich smaku. Okazały się bardzo dobre, ale brakowało im czegoś. Sam nie potrafił tego dokładnie określić. Nie miał pojęcia, czy to wspomnienia spowodowały taki obrót sprawy, czy po prostu miał takie wyczucie.
Jego zdanie zabrzmiało tak, jakby oczekiwał, że jeszcze kiedyś będą wspólnie robić naleśniki.

Racja. A co za duży tłum to niezdrowo, bo Ikuto nie przepadał za kociołem ludzi.
- Mam nadzieję - uśmiechnął się, zabierając do jedzenia. Posiłek okazał się naprawdę dobry. Na szczęście Ikuto nie miał wilczego apetytu, mimo teorii o mężczyznach w jego wieku potrzebujących znacznych ilości pożywienia, na pewno większych niż kobiety.
A jemu zdarzało się jeść mniej niż kobiety.

Ikuto, gdy w tym momencie patrzył w tę samą stronę, miał ochotę zamordować tego faceta bez cienia wątpliwości. Nie, żeby coś, ale jak dla niego Nanami była jego i nie chciał, aby inni faceci się do niej przymilali. Westchnął cicho, panując nad swoimi emocjami. Skończył swój posiłek niedługo po niej. Uznał, że naprawdę tego potrzebował.
- Tylko czekasz, aż nie będę patrzył? - uśmiechnął się figlarnie.

- Każdy ma swoją co nieco mroczną stronę - jego uśmieszek wyraźnie się pogłębił. Nie, żeby jemu to przeszkadzało... jeżeli będzie się tak zachowywać wobec niego, będzie mu to bardzo odpowiadać, ale INNI faceci... nie. To niedopuszczalne, on się nie godzi!