Ikuto pierwsze co, to rozejrzał się dookoła na wszystkie możliwe strony. Kompozycja całego baru bardzo pozytywnie go zaskoczyła (choć widział takie w Japonii nie raz i nie dwa). Miał coś w sobie z budowy, co wyróżniało go spośród innych. Od razu spodobało mu się to miejsce.
- Masz dobry gust - stwierdził przeciągnąwszy się. Tak się zastanawiał, co jeszcze skrywa w sobie to miejsce...
na przykład do zjedzenia.

Przez ten czas niewiele się zmieniło, jeśli chodzi o jego charakterek. Wiele rzeczy było dla niego obojętnych, ale zmieniły się jego priorytety, jeśli chodzi o sprawy ważne, ważniejsze i te najwyższej wagi. Nie wiadomo jednak, czy widać to po pierwszym spotkaniu od tylu lat, ale nie miał zamiaru jej o to pytać. Jeszcze się dowartościuje, i co wtedy?
- Sam nie wiem... polecasz coś? - postanowił zaufać jej znajomości lokalu.

Najwyraźniej Ikuto ogarnęły te same wspomnienia, bo aż lekko się uśmiechnął. Myśli o naleśnikach okazały się bardzo trafnymi. Gdy zobaczył jej delikatne rumieńce, poczuł że ich umysły znajdują się w jednej, konkretnej, tej samej sferze wspomnień. Dźgnął Nanami palcem w policzek.
- Bardzo chętnie - uśmiechnął się na ten swój sposób. Przeczucie go nie zawiodło: Nanami wiedziała, co wybrać. Proste, a tak smaczne i sentymentalne.

Stanął tuż obok niej, zastanawiając się, co skrywa jej skromna główka. Był niezmiernie ciekaw, o czym pomyślała dokładnie w chwili, gdy tak dotknął jej policzka. No ale, nie będzie pytał, przecież jeszcze mu się tu zapadnie pod ziemię i co wtedy?
- Mam nadzieję, że nie zachodzisz tu z większą ilością chłopców - powiedział tajemniczo. Miało to zabrzmieć jak pół - żart, ale Ikuto naprawdę tego nie chciał. Zamordowałby, gdyby odkrył jakiegoś obok Nanami.

Uniósł z lekka brwi. Jak to cudnie zabrzmiało... on, ona, naleśniki i romantyczny dzień we dwoje. Najwidoczniej przejął się tym i uznał, że mówi całkiem poważnie. Z drugiej strony miał świadomość, że on to pewnie uzna jako odbicie żartu, ale nie żałował sobie dobrej nadziei. Ujął ją grzecznie za rączkę, zalotnie na nią zerkając.
- To bardzo, bardzo dobrze.

Zaprzeczył. Przed wyjazdem uznał, że jego łamany angielski powinien mu w życiu wystarczyć... jak widać bardzo się pomylił. Poza tym kto wymyślił ten cały francuski akcent? Nie potrafił go pojąć, czegokolwiek by nie słuchał w tym języku.
- Przy pierwszych lekcjach zaprzyjaźniłem się bliżej z angielskim... - przyznał.

- Hai, hai - przytaknął jej. W duszy nie czuł się z tym komfortowo. Nauka nowego języka zawsze przychodziła mu opornie i zniechęcał się po paru minutach. Tutaj jednak był w odmiennej sytuacji: mieszkał pośród ludzi, którzy mówili w praktyce tylko po francusku. Kto wie, czy coś z tego nie wyjdzie.
Zamienił się więc w słuch.