Niektórzy z tego tłumu odeszli, śmiejąc się wesoło. Zapewne sytuacja zmieszała się z muzyką Yumi, tworząc zgraną, komediową sytuację. Kilkanaście sekund później utwór się zakończył, a ona mogła się skłonić kilku dziewczynom, polecając się na przyszłość.
Poprawiając ubranie, zerknęła w stronę futerału. Niewiele: na oko jakieś 10 euro, ale na mały obiad wystarczyło. Zapewne tata z radości zamówi chińszczyznę. Nie zawsze mieli okazję zjeść normalny obiad. Mimo że ludzie w bloku wspierali się nawzajem, czasami trzeba było przeczekać brak pieniędzy i poczekać na wypłatę taty. I nic nie mogli na to poradzić.
- Shikari, chcesz mięsko? - Yumi usiadła zgrabnie na murku, kładąc skrzypce na swoich kolanach, obok nogi zaś smyczek. Z torby wyleciało małe stworzonko - kotek. Kocie łapki, uszka i ogonek od razu rzucały się w oczy. Tym, którzy widzieli chary oczywiście.
- Mięsko, nyaaan~! - zawołała pociesznie Shikari. Zaraz dorwała się do swojego kawałka, Yumi zaś przerwała grę na rzecz kanapki.
Zajadając się śniadaniem na dzisiejszy dzień, rozejrzała się wokół. Niedaleko siebie poczuła dziwny, charakterystyczny zapach. Nie posiadała w domu zwierząt, ale ten był jej znajomy ze sklepów zoologicznych.
"Karma dla zwierząt...?" zerknęła w tamtą stronę. Dziwna scena. Zapatrzyła się w nią, a jej oczy badały sytuację coraz bardziej szczegółowo. Biedne zwierzęta. Zapewne potrzebują pomocy. Zapewne cierpią bardziej niż...
bardziej niż ona.
- Yumi, nawet o tym nie myśl~! - chara pociągnęła właścicielkę za włosy. Nawet to nie pomogło: jej serce zaraz wiedziało, co powinna zrobić. Odkładając skrzypce i kanapkę z powrotem, wzięła pusty woreczek, włożyła w niego te nieszczęsne 10 euro i podeszła do dziewczyny, która wysypała tak niespodziewanie psią karmę po całej ulicy.
- Pani zbiera pieniądze dla zwierząt, prawda? - spytała grzecznie. Yumi była niższa i na pewno młodsza od Hisashi, ale starała się to nadrobić w miarę pewnym spojrzeniem. Wysunęła przed siebie wszystkie zarobione pieniądze.
- To wszystko, co mogę Pani dać.
"Jak tak dalej pójdzie, to znowu będziemy głodować, nya..."

- Wcale nie - zaprotestowała. Yumi chętnie wspierałaby wszystkich wokół siebie, nie licząc się z faktem, że jej też potrzeba wielu rzeczy. Ale, nawet jeśli, nie narzekała i nie zamierzała narzekać. Uważała, że kiedyś sobie zasłuży na coś lepszego własną, ciężką pracą. Mimo swego młodego wieku intelektualnie różniła się od swoich rówieśników. Czasami im zazdrościła. Chodzili do szkoły, do której ona nie mogła chodzić. Wszystko niestety kosztowało. Same książki były zbyt drogie, dlatego uczyła się podstawowych i bardziej praktycznych rzeczy w domu.
- Wcale tak, nyan - chara spojrzała na Hisashi podejrzliwie. Mimo że jej nie znała, już była dla niej podejrzana. Zadaniem chary było pilnowanie Yumi, co by nie wpadła w kłopoty. Każdy nowo napotkany człowiek mógł stanowić zagrożenie.
Gdy zorientowały się, że dziewczyna widzi chary, obie zostały zaskoczone. Yumi pozytywnie, jej opiekunka wciąż była zbyt podejrzliwa.
- Tak, to jest Shikari. A ja jestem Yumi - uśmiechnęła się wesoło. Schowała pieniądze do kieszeni bluzy. Skoro ich nie chciała, nie będzie ich wpychać na siłę... choć bardzo chciała pomóc zwierzętom.

- Parę lat już za mną... właściwie to nie pamiętam - uśmiechnęła się, najwidoczniej skrępowana pytaniem Hisashi. Nie chciała się niczym mocno chwalić. Nie zauważyła, kiedy ani jak wsunęła jej banknot do kieszeni, ale Shikari wszystko miała wyłożone na tacy, na co jej wzrok podążył w stronę nieznajomej. Podejrzana kobieta. Japonka. Przyjechała sobie jakby nigdy nic, na wakacje? To jej tym bardziej nie pasowało, w końcu wakacje w Japonii przypadają na wiosnę. Zreeztą, nieważne. Shikari nie zamierzała przyjmwoać nikogo tak po prostu z otwartymi ramionami. W przeciwieństwie do jej właścicielki, która była otwarta oraz ostrożna na swój sposób.
... albo wcale.
- Douczam się w szkole muzycznej. Siedzę tu w sumie od ósmej... - zerknęła na zegar na pobliskim budynku. Dochodziła dziesiąta. Kobieta interesowała ją coraz bardziej. Nie dość, że mogła porozmawiać po japońsku z kimś innym oprócz ojca, to miała pewność, że kraj, z którego pochodzi, jeszcze się trzyma, ma przed sobą żywy dowód!
- Jest tu Pani na wakacje? Urlop? - zapytała grzecznie. Mimo że znała imię i nazwisko Hisashi, z przyzwyczajenia zwracała się do niej jak do starszej osoby, którą zresztą była. Dzieliła je różnica wieku, a Yumi została wychowana bardzo dobrze pod względem kultury. Niczym rodowita Japonka, mimo że mieszkająca w Europie.

- N - Nie, oczywiście! Przepraszam - przysunęła dłonie do siebie. Nie chciała zostać źle odebrana. Po prostu sądziła, że bardziej oficjalna forma będzie bardziej wskazana. Będzie musiała się chociaż na ten moment przełamać. Nie wiadomo czy jeszcze się spotkają, więc jeśli takie jest życzenie Hisashi, to może mówić na nią po imieniu. Mimo wszystko była uśmiechnięta. Kobieta zachowywała się zabawnie. Lubiła zabawnych ludzi: najczęściej byli towarzyscy i bardziej otwarci na świat. Po prostu zdrowi.
Rozmawiając, powoli podeszły do jej sprzętu, od którego Yumi odwróciła uwagę. Schowała go uważnie, starając się nie zniszczyć, kanapkę schowała do drugiej kieszeni, futerał zarzuciła na plecy. Niedługo zacznie się godzina policyjna i nie chciała wpaść w kłopoty.
- Hmm... - przyłożyła palec do ust udając zamyślenie. Shikari co chwila zerkała na kobietę, gotowa w razie czego obronić swoją panią.
"Pamiętaj. Jeśli ktoś kiedykolwiek będzie Cię pytał o coś z Twojego życia, nigdy nie odpowiadaj konkretnie."
- Większość życia spędziłam tutaj. Przeprowadziliśmy się gdy byłam mała i tak zostało.
Rozejrzała się dookoła. Nikt ich nie obserwował. Ludzie spokojnie chodzili w te i wewtę, wszystko było takie jak zwykle. To dobrze.
- Praca musi być ciężka, prawda? Dlatego Pa... dlatego tu przyszłaś, żeby odpocząć - uśmiechnęła się. Wesoły uśmiech rozświetlał zagubione serca.
- Ludzie często po to tu przychodzą.

- Nie, nie trzeba. Radzę sobie - Yumi nadal trzymała wesoły uśmiech na twarzy. Bananowa mina nie opuszczała jej ani trochę, odkąd zaczęła rozmawiać z Hisashi. Cieszyła się, że może porozmawiać z Azjatką. Rzadko kiedy spotykała tu kogoś z tamtych stron, do tego jeszcze pracującego w Europie. Ogólnie w tych rejonach dla ludzi z obcych krajów był problem z pracą. W dobie kryzysu Francuzi uważali, że przybyli z daleka tylko zabierają pracę rodakom. Dla niej było to dość smutne, ale tata starał się jak mógł, i ona także.
- Tak, Paryż jest bardzo ładny - rozejrzała się dookoła. Widziała te okolice codziennie, a mimo wszystko wciąż ją czymś zaskakiwały. Zwykły turysta, przebywający tu kilka dni, nie może tego zrozumieć. Przy okazji mogła sprawdzić, czy jakiś policjant nie zerka na nią z ukosa. Na razie było pusto. Na razie.
- Rozumiem. Też czasami muszę odpocząć od Shikari.
- Nya! - chara naburmuszyła się. Yumi wiedziała, że tylko udaje, dlatego się nie przejmowała.

Dziewczynce udało się zobaczyć zza nogi Hisashi charakterystyczny, granatowy mundur oraz pałkę zawieszoną na pasku. Yumi natychmiast przytaknęła, oglądając się jeszcze, czy aby wszystko zabrała.
- Dziękuję - wyszeptała jeszcze, po czym wmieszała się w tłum ludzi. Biegła i biegła, aż przeszła przez ulicę i poczęła iść do bezpieczniejszego miejsca. Wiedziała, że patrol jest o tej godzinie, w następnej zostaną skontrolowane inne dzielnice. Do dwunastej wszystkie z nich powinny być obchodzone i sprawdzone przez służby mundurowe, a ona będzie mogła kontynuować zajęcie. Na razie przeczeka ten czas w szkole muzycznej na dodatkowych zajęciach. Przez rozmowę z Hisashi zupełnie zapomniała. [zt]