Mimo wczesnej pory dnia, na ulicach był tłum ludzi. Zakupy, rozmowy, ploteczki, wycieczki, wspólne wypady do kina, kawiarenek czy restauracji. Niekończące się historie ludzi rozbrzmiewały w tym mieście, tętniły się dookoła, tworząc całą atmosferę miasta. Yumi zawsze uważała, że jest to wyjątkowe na swój sposób. Każdy człowiek jest taki inny, przyjechał tu z czymś zupełnie innym, nieznanym i niepowtarzalnym. Dziewczyna, patrząc na tłum, cieszyła się, że może dla niego grać.
W sobotę rano niezbyt wielu grajków przybywało na ulice. Woleli się wyspać niż pracować, i ona to rozumiała. Ona kurat nie miała od czego odpoczywać. Jak zwykle rano tata obudził ją swoją małą krzątaniną, ucałował w czoło i wyszedł. Ona jak zwykle posiedziała trohę sama, trochę u babci, i wybrała się ku swojej pasji. Czuła się z tym dobrze, zdecydowanie.
Grała wesołe melodie, co by rozweselić ludzi wokół. Mimo że była sama, wtapiała się w tłum, który od czasu do czsu wrzucał coś do jej futerału. Większość była obojętna, ale otrzymywała także przyjemne uśmiechy, trochę pochwał. Nie zależało jej na sławie. Pobocznym celem było zapewnienie sobie środków do życia. Z tego żyła. Ojciec pracował, też chciała się dokładać do budżetu, mimo młodego wieku.
Godziny mijały, a ona była zadowolona z tego, co robi.