- Spóźniłaś się, młoda panno!
- Gomenasai...
Yumi skłoniła się natychmiast, jak tylko weszła do pomieszczenia do zajęć na drugim piętrze.
Normalnie uczą się tutaj licealiści, chcący osiągnąć coś więcej niż skromnie napisaną maturę. Większości uczniów tej prestiżowej szkoły dawano szansę na dostanie godnej pracy, o wysokości zarobków przesłaniającej uczniom dosłownie wszystko. Najpierw jednak trzeba było zdać bardzo trudne, kilkuetapowe egzaminy: zarówno z przedmiotów ogólnych, jak i teorii muzyki, oraz egzaminu z instrumentu bądź śpiewu. Poziom nauczania, bardzo wysoki i srogi, eliminował wszystkie jednostki, którym brakowało choćby jednej klepki. Yumi stanowiła mały wyjątek. Znajomości ojca z nauczycielem uczącym gry na skrzypcach jeszcze z czasów studiów pozwoliły na naukę dziewczynki właśnie tutaj. Z tej racji miała przyjazne stosunki z nauczycielem, rozumieli się bardzo dobrze. Brunet w wieku Aruto doskonale rozumiał ich sytuację i szanował to. Dlatego i tym razem, zamiast surowej miny nauczyciela z listewką w ręku dojrzała przyjazny uśmiech.
- Panowie policjanci nie odpuszczają?
- Nie... ale dziś obroniła mnie przed nimi bardzo miła kobieta - odparła, gdy już się wyprostowała.
- No mam nadzieję, że nie będę musiał Cię wyciągać z kłopotów - zaśmiał się cicho, po czym poprosił o jej instrument. Musiał go nastroić: mimo bardzo dobrych postępów warto, gdy na jakość dźwięków specjalista rzuca okiem. Nie dosłownie oczywiście.
Zaczął się czas zajęć. Utwory, które przygotowała Yumi, dziś przywołały wspomnienia w starszym panu. Uśmiechał się, gdy utwory ze studiów brzmiały w jego pomieszczeniu, a na utwory jej ojca był bardzo przyjaźnie nastawiony.
- Ten komponował za czasów studiów - powiedział, gdy przyjrzał się nutom podebranym z domowego schowka. Niewiele osób w tak młodym wieku potrafiło je zagrać.
- Naprawdę? O czym wtedy myślał? - spytała bardzo ciekawa. Ciekawość coraz bardziej dawała się we znaki małej duszyczce.
- To był chyba trzeci rok studiów - zamyślił się. Pamiętał, jak Aruto prezentował im swoje utwory: grupa studentów rozsiadała się w tym małym mieszkanku, a on tak po prostu grał. Najczęściej któryś z przyjaciół mężczyzny miał akurat Yumi na kolanach. koty wyglądały zaciekawione zza małego balkoniku, a zza okien padały promienie słońca. Piękna, wręcz rodzinna scena. Bardzo się do tego przyzwyczaiła. Praktycznie tylko ten pan został na terenie Paryża. O reszcie słuch zaginął.
- W tamtym czasie był oczarowany muzyką ludową krajów Europy. Dosłownie buszował w bibliotekach i antykwariatach, byleby zdobyć coś cennego. Poszukaj, na pewno coś jeszcze trzyma.
- Bardzo chętnie - uśmiechnęła się szeroko. Oni rozmawiali, pili herbatę, grali. Nauczyciel poprawiał ją, a ona cierpliwie dostosowywała się do jego uwag. Zawsze odchodziła z tego miejsca bardzo zadowolona, zwłaszcza że mogła pracować także nad swoimi utworami.
- Jak Ci idzie praca nad utworem, który ostatnio pokazywałaś?
- Słabo. Nic mi dalej nie pasuje. Mam wrażenie, że nigdy go nie skończę...
- Nie mów tak. Na pewno coś wymyślisz, ale nie rób nic na siłę.
- Tak, tak. Chyba powinnam się już zbierać.
Yumi przeciągnęła się, wpatrując w niebo. Dochodziła jedenasta: jeśli zajdzie do chińskiego miasteczka, może przy okazji dostanie ciasteczko z wróżbą. Nie wierzyła w przesądy, magię ani przepowiednie, ale była to dla niej świetna zabawa. Robiła to średnio raz na kilka dni. Poza tym kręciło się tam mniej policjantów i mogła spotkać ciekawych ludzi, dzieci, zająć się nimi, a przede wszystkim: bardziej mentalnie zbliżała się do Chińczyków niż Francuzów.
- Uważaj na siebie i pozdrów tatę!
- Dobrze! - Yumi pomachała na pożegnanie i udała się w swoje strony. [zt]