Hisashi obejrzała się po kabinie by zorientować się w sytuacji. Ok, jest w kabinie około metr na półtora, jej opiekun jest...lekko odchyliła kotarę sięgając po sukienki od Ikuto.
-Wan- mruknęła na wszelki wypadek po czym znowu się zasłoniła i odwiesiła sukienki na haczyk...praktycznie za nią. Szacując ma około 30 minut i ok sto metrów do wyjścia, takie życie. Podniosła swój wzrok do góry gdzie miała swoją drogę ucieczki do drugiej kabiny, po czym błyskawicznie przeskoczyła nad ścianką i cicho wylądowała za nieświadomą niczego Francuzką.
"Dobra Hisashi jeśli szybko się uwiniesz to wrócisz na czas i może zdążysz wstąpić do tej cukierni po drodze. Tylko cii"
Kobieta przed nią wyprostowała się z zamiarem ocenienia nowej spódnicy, niestety dłoń niebieskowłosej na jej karku pozbawiła jej przytomność. Dziewczyna podtrzymała ją i przyłożyła wątłe ciało do siebie.
"Mój rozmiar~!"

Nanami przejrzała wszystkie sukienki na wieszaku dwukrotnie i dalej nic nie znalazła. Westchnęła. One wszystkie były piękne... ale żadna jej jakoś nie zachwyciła. Dziewczyny zaraz przyszły jej z pomocą. Pierwsza pojawiła się Anette.
- A co sądzisz o tej niebieskiej? - pokazała jej jedną wiszącą na manekinie. Nanami zastanowiła się chwilę i pokręciła głową.
- Nie bardzo... wiesz, może poszukajcie dla siebie jakiś dodatków, ja się sama rozejrzę - zaproponowała i oddzieliła się od reszty. Te zaraz zaczęły przeglądać buty i inne akcesoria znajdujące się na drugim końcu sklepu. Może to i lepiej. Skoro nie wiedziała czego szuka to one niewiele mogły jej pomóc.

Hisashi ubrała się w ubrania nieszczęsnej kobiety, oczywiście te których tu nie kupiła, nie miała czasu na walczenie z tymi alarmami. Dziewczynie trochę było szkoda jej ofiary, jak się obudzi do może narobić rabanu a to mogło jej przeszkodzić. Przejrzała ceny ciuchów które chciała kupić i wyliczyła odpowiednią sumę z jej "małych oszczędności".
- Przepraszam prze pani- Szepnęła do kobiety kiedy wsuwała jej plik banknotów w majtki. Może zapomni o sprawie? Zatrzymała się na chwilę analizując jej ostatnią myśl. Mało prawdopodobne.
Zerknęła przez kotarę czy jej opiekun coś zauważył ale na jej szczęście, chłopak się oddalił. To idziemy.
Dziewczyna wyszła z przebieralni jak gdyby nigdy nic uśmiechając się do kilku dziewczyn, w tym sprzedawczyni po czym bez problemu wyszła ze sklepu. Teraz jest bezpieczna. Chciała włożyć dłonie do kieszeni  marynarki gdy natknęła się na dziwny przedmiot. Szminka? [zt]

Yoru naburmuszył się. Był rozgniewany. Jak mogła go nie widzieć?! Ona, po tylu latach?! Zawsze go pozytywnie odbierała, czyżby teraz nie chciała go widzieć? No ej, to przecież jest niesprawiedliwe! Kociak ruszył w kierunku Nanami, siadając jej na ramieniu.
"A może naprawdę mnie nie widzi, nya?" pomyślało kociątko. To było bardzo niepokojące. Całkiem możliwe, że nie spotkała żadnej chary w ciągu całego pobytu tutaj. Może to dlatego.
- Nanami, nyan...! - kociak nie wiedział, co począć. Chciał nie tylko, aby go zobaczyła. Chciał, aby mogła zobaczyć Ikuto.
- Za Tobą, nyan! - palnął, widząc że Ikuto jest dokładnie za nią, tylko na drugim końcu sklepu.

Yoru podniósł się, najwyraźniej naprawdę niezadowolony ze zwalenia na podłogę. Chara przetarł ramię, które go zabolało, a następnie wzniósł się w powietrze. Eh, jego sprytny plan się nie powiódł. Uniósł się na wysokość oczu Nanami.
- Tak, przed Tobą, nyan! Tu jestem! - wrzasnął, machając rękami.
- Naprawdę powinnaś wrócić do tej beżowej sukienki, nyan - dodał, bardziej niezadowolony. Nie korzystać z jego rady... złoooo.

Yoru przechylił głowę, dziwiąc się, że zachowuje się w ten sposób. Wcale za nimi nie tęskniła? Nie chciała ich widzieć? Ale dlaczego? Przecież znali się tyle lat...
A może Nanami nadal nie wierzy, że go widzi? Mimo że jej się pokazał i piszczał jak głupi? Musiał jej udowodnić, że naprawdę tu jest, inaczej, inaczej... to może być jedyna okazja, żeby mogła zobaczyć się z Ikuto! Charze bardzo na tym zależało. Wiedział, że gdy Nanami porozmawia z Ikuto, ten znowu będzie wesoły jak dawniej. Miał taką nadzieję.
- ... ale on tęskni za Tobą, nyan! - powiedział, gdy zdjął sukienkę z wieszaka i wywrócił ją prosto na głowę Nanami.
Cały Yoru. Emocjonalny.

Zwrócił uwagę sklepu, a i tak Nanami nie przekonał. To niesprawiedliwe! Znów poczuł, że mu się nie udało.
Wszystko by było źle, jak mówił Yoru, gdyby nie fakt, że Ikuto obudził się ze snu. Tak, czekając na Hisashi i patrząc w sufit zdążył chwilę przykimać. Cała sytuacja sprawiła, że powstał rozgardiasz, przez który Ikuto podniósł się z siedzenia i skupił wzrok idealnie na...
"Nanami...?" jego oczy momentalnie się rozszerzyły. Gdy tylko zobaczył z daleka te brązowe włosy, serce zabiło mu szybciej, a oddech przyspieszył. Nie sądził, że w takim momencie, właśnie teraz...!
Przecierając oczy jedną ręką, sprawdził całą sytuację. Cały sklep był teraz skupiony na dziewczynie i na niefortunnej sukience, która na nią spadła. Jak miał do niej podejść? W takim momencie? Zapewne wystraszyłaby się go jeszcze bardziej, niż całej sytuacji.
- Ikuto, ona mnie nie widzi, nyan! - pisnął z żalem kociak. Usiadł na ramieniu właściciela, który był teraz niczym skupiony na ciekawej rzeczy kocur. Nawet nie zauważył, że spotkał się ze wzrokiem jednej z koleżanek Nanami. Poczuł się jak sparaliżowany.
- I - ku - to, obudź się, nyan! - Yoru zaczął ciągnąć go za ucho. No co jest z nimi?!